یک بام و دو هوا

اخیرا دوست عزیزم جناب آقای خدابخش نامه یکی از بازدیدکنندگان وب سایتشون را با امضاء محفوظ منتشر کردند که چون مخاطب بخشی از آن نامه من بودم لازم دیدم مطالبی بیان کنم.

اینکه آقای شکیب زاده در تربیت بسیاری از فعالان عرصه روزنامه نگاری نقش داشته اند انکار ناپذیر است ولی در مطالب نامه فوق الاشاره تناقضات آشکاری وجود داشت و این سوالات برای من به وجود آمد که چرا هنگامیکه آقای شکیب زاده نسبت به اقدام برخی مسئولین شهری فارغ از درست یا غلط بودن آن انتقادی می کند نشان از روح بلند و نفس آزاده ایشان می باشد ولی وقتی من نسبت به موضع گیری ایشان انتقاد می کنم آنهم فارغ از درست یا غلط بودن ، می شود انتقام گیری و عقده گشایی و فرافکنی و فتنه گری!! آیا در عرصه فعالیت مطبوعاتی که مرز بین توهین و انتقاد کاملا آشکار است فقط باید از یک طیف و جریان فکری انتقاد شود؟

آیا سوالاتی که من از آقای شکیب زاده پرسیدم و پاسخ نگرفتم توهین آمیز بود؟ چرا باید پرسیدن چند سوال نشانه نداشتن حرف حساب و فتنه گری باشد؟ آیا ادبیاتی که من نسبت به آقای شکیب زاده به خرج دادم با ادبیاتی که ایشان برای من نوشتند فرق داشت که حرف من می شود داغ و درفش و ایشان می شوند مظلوم؟

نویسنده ای که سخن خود را مزین می کند به کلام نورانی وحی احتمالا به آن اعتقاد هم دارد، آیا نوشتن چنین نامه ای مصداق شنیده اقوال مختلف است یا اینکه فقط بعضی حق دارند حرف بزنند و دیگران باید خموش باشند وگرنه فاسدند و چماق بدست؟

البته مطمئن باشید این سیاست یک بام و دوهوایی که شما اتخاذ کرده اید هر چند با الفاظ زیبا و مظلوم نمایانه آرایش شده باشد برای مخاطبان فهیم و خانواده های عزیز شهدا آشکار است و خروجی اقدامات افراد مشخص.

امیدوارم علیرضای عزیز این مطلب را به نحو مقتضی به سمع و نظر شاگرد کوچک استاد شکیب زاده برسانند