تقریبا همه دنیا عادت کرده است وقتی یک رویداد بزرگ در جهان اتفاق می افتد در حواشی آن فرصتی پیدا می شود تا رژیم غاصب و جنایتکار اشغالگر قدس ماهیت ددمنشانه خود را مجدد به جهانیان نشان دهد. از زمانی که جام جهانی بیستم شروع شد بسیاری از تحلیلگران در خصوص اقدامات رژیم اشغالگر قدس هشدار داده بودند
در این چند روز اخیر فضاحت ددمنشی و گستردگی جنایت صهیونیستها بر مردم غزه چنان بوده است که حتی در خود اراضی اشغالی و در دانشگاه تل آویو این اقدامات مذمت شده است اما جای بسی تاسف و تامل و غصه وجود دارد که در میان برخی رسانه های داخل کشور حتی کمترین توجهی به این موضوع نشده است .
اینکه خط فکری و مشی سیاسی صاحبان این رسانه ها با ما تفاوت دارد امری است طبیعی و علی الحده لیکن واقعا چنین سکوتی با انسانیت سازگاری دارد؟
با یک نگاه ساده به صفحه اول برخی روزنامه ها این بی توجهی به یک فاجعه انسانی کاملا مشخص می شود:
آیا خداحافظی یک ورزشکار مهمتر از قتل عام کودکان و زنان بی دفاع است که در روزنامه دولتی ایران در صفحه اول امروز حتی یک کلمه به این مهم پرداخته نشده است؟
واقعا کسانی که شعار “نه غزه نه لبنان ” سر می دادند و الان هم ریشه تفکرات آنها در عملکرد برخی رسانه ها مشهود است با سیاست جمهوری اسلامی ایران در حمایت از مظلومان مشکل دارند یا با رفتاری انسانی و حرکتی در راستای انسانیت؟
قطعا سکوت جانبدارانه در عدم اطلاع رسانی جنایات وحشیانه صهیونیستها خیانت واضح به بدیهی ترین اصول انسانی است که ساکتین به این موضوع باید در مقابل وجدان آگاه آزادی خواهان جهان پاسخگویش باشند.
