پایانی بر یک جریان

فتنه سال هشتاد و هشت علی رغم تمامی آسیبها و فرصت سوزیهایی که برای کشور ایجاد کرد منشأ اتفاقات مبارکی نیز گردید.

درک شدت هجمه و تهاجم فرهنگی دشمن و گستردگی فضای جنگ نرم که بیش از یک دهه توسط مقام معظم رهبری گوشزد شده بود برای قاطبه مدیران و آحاد ملت شریف ایران یکی از این برکات است. در کنار چنین اتفاقاتی موضوع قابل توجه دیگر مشخص شدن ماهیت و ویژگیهای جریان خاصی است که پس از جنگ تحمیلی در کشور شروع به شکل گرفتن کرد و اوج تبلور آن با عنوان دوم خرداد در کشور معرفی شد و در جریانهای سیاسی عنوان اصلاح طلب را برای خود یدک کشید.

جریانی که در کنار حجم وسیع فعالیتهای ضد فرهنگی دشمنان ، تلاش گسترده ای برای ضربه زدن به رکن رکین انقلاب اسلامی یعنی ولایت فقیه نمود که مصداق بارز آن نامه ۱۲۶ نماینده مجلس ششم که اکثریت نمایندگان آن از همین جریان سیاسی بودند به رهبر معظم انقلاب و توصیه به نوشیدن جام زهر دیگری بود که بی شک تا ابد لکه ننگی برای امضاء کنندگان آن نامه خواهد بود.

این جریان تا قبل از فتنه سال هشتاد و هشت همواره خود را داخل نظام معرفی کرده و سعی داشت از افشای ماهیت اصلی خود بپرهیزد بگونه ای که برخی از دلسوزان و علاقمندان نظام که در عقبه این جریان فعال بودند و تذکرات فعالان سیاسی به اصالت این جریان را تندروی و سیاسی نگری می پنداشتند که با بروز فتنه هشتاد وهشت و افشای نقش اصلی سران این جریان در پیدایش فتنه کاملاً با ماهیت این جریان آشنا شدند و ریزش حداکثری هواداران و افول کامل جریان مدعی اصلاح طلبی گواه این مدعاست.

پس از فروکش کردن غبار فتنه ها بواسطه درایت مثال زدنی مقام معظم رهبری ، سران و فعالان جریان سیاسی مدعی اصلاح طلبی در سراسر کشور تمام تلاش خود را معطوف این کردند تا مرگ سیاسی این جریان را به تعویق بیاندازند که نوشته اخیر نماینده سابق مردم شریف قزوین در مجلس را می توان از این دست پنداشت.

نماینده سابق مردم قزوین در مجلس در نوشته اخیر خود ضمن تأئید پایان عمر جریان مدعی اصلاح طلبی و به حاشیه رانده شدن مطلق این جریان تلاش کرده است با یک سیاه نمایی و جریان هراسی خاص ، اختلافات سلیقه ای جریان اصولگرایی را عمیق و گسترده نشان دهد و عدم برخورد محافظه کارانه جریانهای نوظهور اصولگرایی را به تندرویی و زیان بار بودن متهم نموده است که البته حافظه سیاسی مردم شریف قزوین به خوبی به خاطر دارد همواره محافظه کاری و مماشات موضوعی بوده که مدعیان اصلاح طلبی از آن بر علیه اصولگرایان استفاده می کردند و مطمئناً چنین موضع گیریهایی از سوی ایشان نشان از عدم اعتقاد به اصل اصلاح طلبی و استفاده ابزاری از چنین مقوله ای است.

آنچه در پایان این یادداشت باید مد نظر قرارداد فارغ از مطالب بعضاً غیرواقعی نوشته اخیر نماینده سابق مردم قزوین در مجلس این است که  باید در خصوص ضرورت تقویت وحدت و حفظ روحیه اصلاح گری توسط معتقدان اصلی آن یعنی جریانهای اصولگرایی اتفاقات ملموس تری روی دهد و آرزوی اختلاف در میان اصولگرایان بر دل مغرضان باقی بماند